Een andere invulling vandaag dan gepland. Eerst rustig ontbeten en met Baru en Nènè gepraat over van alles en nog wat, vooral over de verschillend in het schoolsysteem.
Om 12 uur weggereden richting de ‘Snake Man’, die in de buurt van Kartong Folonko zit. Daar hebben we van een ‘guide’ uitgebreid gehoord van de diverse slangen, schildpadden en varanen en natuurlijk hoe er onderzoek wordt gedaan naar DNA, fokken enzovoorts. Interessant om te horen allemaal en aan het eind heb ik zelfs nog een ‘king cobra’ om mijn nek gehad en ja, dat staat op de foto.
Na dat bezoek nog een stuk verder gereden naar het zuiden, tot bijna aan de Senegalese grens. Daar ergens in een willekeurige uithoek aangekomen bij een stel vissers die nog op de traditionele manier vissen. De vrouwen daar waren tarbot en zeeslakken (ter grootte van bijna een voetbal) aan het schoonmaken en prepareren, nadat de mannen in de loop van de ochtend waren teruggekomen van het vissen. Sommige vissen worden gedroogd met een forse hoeveelheid zout en andere worden verkocht aan restaurants en hotels. Als we kreeft hadden willen eten hadden we het daar moeten aanschaffen, een kilo kostte ongeveer 600 dalasis (ongeveer 24 euro).
Met de jeep een stukje off-road gereden totdat we een mooie boom tegenkwamen waar we lekker in de schaduw onder konden lunchen. Ondanks dat er wat ontbrak in de picknickmand, smaakte de lunch ‘in the wild’ prima.
Op de terugweg richting Brikama nog een klein stukje het stadje Gunjur in gereden, een enorm uitgebreide plaats met bijzonder vriendelijke mensen, waarvan er heel veel in de Tourist Area werken.
In Brikama aangekomen een bezoek gebracht bij de familie van Nènè langsgeweest waar we heel hartelijk werden ontvangen. Als welkome gast werden we ontvangen met attaya, de thee waar ik het al eerder over heb gehad. Eén van de broers van Nènè liet de plaatselijke gym zien, waar de hele buurt zo ongeveer traint, die gemaakt was van allemaal afval materiaal.
Ook nog gekeken hoe een zus van Nènè nog ouderwets, voor ons dan, aan het strijken was, namelijk met een houtskool-strijkbout. Erg knap hoe je met zo’n apparaat zo netjes kan strijken. We hebben kennisgemaakt met de hele familie zo’n beetje, als laatste met Nènè’s vader die net aan kwam lopen op het moment dat wij weggingen.
Tot slot nog even bij de ‘zusters’ langsgeweest voor een verse voorraad eikes, zoals Betsy ze noemt. Net buiten Brikama ligt dit mini-kloostertje, gerund door zuster Cecilia, een Canadese non van zo’n 70 jaar oud denk ik. Ze woont al meer dan 40 jaar in The Gambia. We hebben daar het kapelletje (een openlucht variant) bezocht en er een kaarsje aangestoken, toch even een rust-moment op een dag met heel veel indrukken.
En, het begint vervelend te worden, wéér heerlijk gegeten en daarna stevig zitten doorkletsen over de gebruiken, cultuur en de mensen van The Gambia. Veel gelachen en voordat we het doorhadden was het half twaalf. In ieder geval weer voldoende afgekoeld rond die tijd om heerlijk te kunnen slapen.
Welterusten!!